Little house on the prairie.. daar doet mij dit aan denken. Oké, geen ranch, paarden of het Wilde Westen, maar gewoon de hooibalen van Pampushout Almere. En toch geeft dit het gouden sfeertje, waar ik zo van hou. Al rijdend kom ik vaak mooie dingen tegen. Vroeger zei mijn rij instructrice, dat ik meer op de weg moest letten, in plaats van naar leuke tuintjes kijken. Maar ik kan soms allebei. Zo kwam ik dit tegen op de terugweg naar huis. Alles was nog zoals ik het in gedachten had, al was het inmiddels verscholen achter hoog riet. Van een afstand hebben hooibalen iets zachtaardigs. Ik ga jullie uit de droom helpen. Waar hooibalen liggen, is het modderig, sta je met je mooie schoentjes in de drek en zijn de 15 centimeter lange grasstompjes, die overblijven alles behalve aaibaar. Het leuke is dat kinderen daar totaal geen erg in hebben. En eerlijk gezegd, waar ik op de heenweg laverend langs plassen nog voorzichtig keek waar ik stond, rende ik aan het einde van de fotoshoot, door het weiland al moest ik koeien opjagen. Ik hoor jullie denken, “en waar zijn die modderige benen dan…” Tja, die heb ik in Photoshop schoongeveegd, met een soort washandje. Het was leuk… Myrthe en Ilse zijn spontane meiden. (en mama al jaren vaste klant, dus ik denk dat ik haar weer blij ga maken) De kleine in mama’s buik noemen we, net als opa, Japie, ik ben benieuwd hoe hij nu gaat heten. De kinderen hebben niets verklapt en dat is knap.